Phoenix
(PURE STEEL RECORDS)
#powermetal #neoklassiek #Kamelot

Een sportauto rijdt over een verlaten circuit. Je krijgt de kans om een paar rondjes mee te liften, maar dan moet je wel instappen terwijl de wagen met tachtig kilometer per uur voorbij scheurt. Dat is wat opener Eye Of Horus uitstraalt. Kenziner gooit je gelijk in het diepe en dit laat geen goede eerste indruk achter. De band herpakt zich in hetzelfde nummer als de toetsensolo in de stijl van Kamelots March of Mephisto begint. Thematisch en instrumentaal ligt Phoenix een beetje in het verlengde van wat die metalband van The Fourth Legacy tot en met The Black Halo liet horen. Zo focussen Eye Of Horus, Osiris Rising en Curse Of The Pharaoh zich bijvoorbeeld op de mythologie van het oude Egypte. Waar Kamelots ex-zanger Roy Khan deze zaken voornamelijk theatraal bracht, vult Peter "Zinny" Zalesky alles wat strakker in. De zangkwaliteit van Zinny en de virtuositeit van de band komt in uitschieter Tears Of Destiny perfect naar boven. Dit is voornamelijk te danken aan het melodieuze refrein en kleine details zoals het koor dat tijdens de coupletten op de achtergrond meezingt. The Mirror, To Hell And Back (beetje Whitesnake-achtig) en Phoenix Rising liggen fijn in het gehoor en worden door het spel van gitarist Jarno Keskinen en toetsenist Ariel Perchuk naar een hoger niveau getild. Afsluiter The Miracle is een ware powerballad. Zinny laat horen dat hij in een breekbaar en gevoelig stuk overeind blijft, Keskinen roept kort zijn innerlijke Al Di Meola op en Perchuk begeeft zich even achter de klassieke piano. Kenziner voert je mee in een mooie rit rond het circuit van Phoenix. Elke ronde hoor je weer wat nieuws en smacht je naar de volgende.

The Great Dance Of The Spirit
(SLIPTRICK RECORDS)
#progressievehardrock #conceptalbum

Wat gebeurt er als we doodgaan? Het is een vraag waarmee de mensheid zich al millennia bezighoudt. In The Great Dance Of The Spirit vertelt de Italiaanse formatie Lucid Dream over de zogenaamde dimensie van de Great Spirit. Het conceptalbum is het laatste deel van een trilogie die in 2013 begon met The Eleventh Illusion. Het verhaal begint bij de spirituele zoektocht van het hoofdpersonage en eindigt als de goddelijke energie zich voor hem openbaart. Dat is even andere koek dan een kruisje slaan in de kerk. Het probleem is dat je als luisteraar geen duidelijke routekaart meekrijgt op deze reis. Het is normaal dat je de eerste keer niet alles perfect snapt bij een verhalend concept, maar het is wel handig als de rode draad een beetje duidelijk is. Bij The Great Dance Of The Spirit is dat zelfs na meerdere luisterbeurten niet het geval. Hierbij helpt het niet dat zanger Karl Faraci de Engelse tekst zingt met een Italiaans accent. Bij Desert Glass, bijvoorbeeld, heeft niemand hem erop gewezen dat het toch echt 'diamond' en niet 'dia-mond' is. De enige houvast die je hebt, is de duidelijke tweedeling op het album: de progressieve hardrock van Wall Of Fire tot en met The Realm Of Beyond aan de ene kant en de akoestische rock met klassieke invloeden van Golden Silence tot en met Wakan Tanka aan de andere kant. Geen enkel nummer springt er echter in positieve zin uit. Hierdoor en vanwege het onduidelijke concept is The Great Dance Of The Spirit niet de moeite waard.