Manifest
(NUCLEAR BLAST RECORDS)
#powermetal #pop #dance #aanstekelijk

"Manifest is een avontuurlijk album waarop we dingen proberen die we nog nooit eerder hebben gedaan," vertelt gitarist en toetsenist Olof Mörck in het bijgeleverde persbericht. In hoeverre de band nieuwe dingen probeert, is lastig te bepalen als je onbekend bent met het oude werk, maar één ding is zeker: Manifest is heel avontuurlijk. In BOOM!1 (ja, zo spel je het) komt dat heel sterk naar voren. Hierin ontpopt Henrik 'GG6' Englund Wilhelmsson zich als een gruntende chopper (hiphoptaal voor een snelle rapper) en zingt Nils Molin een soort Nickelback-achtig refrein. Op een gegeven moment zegt zangeres Elize Ryd ineens: "Hey, let me try it." Hierna gooit ze er zelf een korte grunt uit. Het is duidelijk dat de groep veel plezier had tijdens het opnemen van BOOM!1. Amaranthe weet de kracht van power metal en de aanstekelijkheid van pop en dance zo goed te combineren dat alles na de eerste luisterbeurt al in je hoofd zit. Dit is vooral bij Fearless, Make It Better, Viral en Scream My Name het geval. In deze nummers doet de stem van Nils een beetje denken aan die van Patrick Stump (Fall Out Boy). Strong is dan weer een popachtige powerballad waarin Elize Ryd samen zingt met Noora Louhimo (Battle Beast). Als je niet beter weet, zou je haast denken dat Ariana Grande en Demi Lovato de overstap naar de metal hebben gemaakt. Het is overigens niet erg dat Ryd en Louhimo klinken als deze twee dames, aangezien Grande en Lovato heel goede zangeressen zijn in hun eigen genre. Het duet Crystalline neigt naar de symfonische metal van Within Temptation. Hierin laat Nils duidelijk horen dat hij en Ryd vocaal aan elkaar gewaagd zijn. Manifest is een haat-liefdeplaat die te heftig is voor popliefhebbers en te 'plat' is voor veel metalluisteraars. Is dat erg? Eigenlijk niet, want alles ligt zo goed in het gehoor dat je de volledige veertig minuten in je stoel zit te springen van plezier.

On The Ending Earth
(TOGETHERMENT RECORDS)
#zwaarmoedig #afwisselend

Sommige artiesten zijn zo eigen dat ze niet in een bepaald hokje te plaatsen zijn. Multi-instrumentalist Riz Story laat op On The Ending Earth horen dat hij er daar een van is. Het album valt officieel onder ANYONE, maar eigenlijk is het gewoon Story's feestje. Hij schrijft de teksten, zingt ze zelf in en neemt ook de volledige instrumentatie voor zijn rekening. De thematiek focust zich op de verwoesting van de natuur en de manier waarop de mensheid zichzelf kapotmaakt. In onder meer It's Already Too Late en All That Lives Is Born To Die hoor je aan de hopeloosheid in Story's stem dat deze onderwerpen veel voor hem betekenen. Hij snapt ook heel goed wat er instrumentaal voor nodig is om je als luisteraar geboeid te houden. Een goed voorbeeld hiervan is A Brief Sparkle In The Nothingness. De eerste drie minuten hoor je electronic, waarna er – na een volledige stilte van ongeveer vier seconden – zeer smaakvol wordt overgeschakeld naar rock. Daarnaast is er één gitaarlijn die als een rode draad door het geheel loopt, waardoor de twee helften mooi samenkomen. Story weet genres zoals psychedelisch, progressief, electronic en rock op zo'n manier te combineren dat er een soort nieuw genre ontstaat. In dit 'Story-genre' weet de multi-instrumentalist goed in het oor liggende muziek te combineren met ingewikkelde composities. Het enige waar je een beetje op kan vastlopen, is het feit dat On The Ending Earth – vooral op het gebied van zang – vrij zwaarmoedig kan zijn. Vooral in Lament, Die With Me, Fade To Black en Sip is deze terneergeslagenheid sterk aanwezig. Als dit je niet afschrikt, staat er een album met iets meer dan een uur vol muzikaliteit, inleving en creativiteit op je te wachten.

(NOBLE DEMON)
#metal #hardrock #statement

De term 'female-fronted' wordt in de metal vaak gebruikt om aan te geven dat een desbetreffende band een vrouwelijke vocalist heeft, maar waarom doen we dat eigenlijk? Wat zegt het nu écht over de muziek? Arch Enemy en Nightwish hebben allebei een zangeres, maar de bands lijken totaal niet op elkaar. Volgens zangeres Maxi Nil van Jaded Star is het simpelweg een seksistische benaming die moet verdwijnen. In opener Female Fronted zingt ze die frustratie van zich af en maakt ze een duidelijk statement. Dit is dan ook meteen het hoogtepunt, want de overige vijfendertig minuten zijn nogal vlak. Adrian en Children of Chaos, bijvoorbeeld, klinken prima maar zijn te eentonig om boeiend te blijven. Realign mist simpelweg een of twee extra klappers die aanzetten tot een tweede luisterbeurt. Muzikaal neigt Jaded Star soms ook meer naar hardrock, waardoor het vooral geschikt is voor mensen die klaar zijn om hun eerste stap te zetten in de metal. Er mag wel gezegd worden dat Maxi Nil een punt heeft met betrekking tot de discussie over female-fronted metal. Deze term moeten we als muziekliefhebbers gewoon niet meer gebruiken.

Carnival Of Creation
(INVERSE RECORDS)
#gothicmetal #symfonisch #sterketoetsenist

Gothic metalband Memoira uit Finland brengt met Carnival Of Creation zijn eerste volwaardige album uit in acht jaar. Het wordt al snel duidelijk dat de Finnen goed weten hoe ze sfeer moeten creëren. Titelnummer Carnival Of Creation geeft het gevoel alsof je op een duistere kermis van de Joker bent aanbeland en Snowglobe neemt je mee naar de wonderbaarlijke binnenkant van een sneeuwbol. Dit is vooral te danken aan het sublieme toetsenwerk van Lassi Nuolivaara. In Snowglobe lijkt het pianospel de vorm aan te nemen van de nepsneeuw die langzaam naar beneden dwarrelt. Het hoogtepunt is het beladen Shooting Star dat gaat over de dood, het gemis van een geliefde en de vraag of diegene nog op je wacht als je zelf aan je einde komt. Het spel van Nuolivaara weet wederom te raken en ook de zang van Annika Jalkanen verdient een pluim. Haar emotionele kracht en inlevingsvermogen in combinatie met het pianospel maken van Shooting Star een echte tranentrekker. Jalkanen is misschien niet de allerbeste zangeres die je ooit hebt gehoord, maar haar stem is zeer aangenaam en soms zelfs een beetje troostend. In het sprookjesachtige Crimson Bride Symphony komt dit ook heel sterk naar voren. Het is alleen jammer dat het beste werk op Carnival Of Creation (Shooting Star, Snowglobe en Crimson Bride Symphony) helemaal achteraan staat, want hetgeen ervoor is niet altijd een succes. Dawn Of Time en Dark Passenger liggen leuk in het gehoor maar het is niet veel nieuws onder de zon. Queen Element en Hunter's Moon zijn dan weer helemaal niet de moeite waard en kan je net zo goed overslaan. Als Memoira op het volgende album de lijn van het afsluitende drietal doortrekt, kan het zomaar iets heel bijzonders worden. Voorlopig zijn het voornamelijk deze nummers die Carnival Of Creation de moeite waard maken.