Amahiru
(EARMUSIC)
#ratjetoe #metal #hard rock #Japan

Amahiru is opgericht door Frédéric Leclercq (Kreator, ex-Dragonforce) en Saki (Mary's Blood) nadat de twee elkaar tijdens een Dragonforce-concert in Hong Kong helemaal hadden gevonden. Op hun gelijknamige debuut worden ze bijgestaan door toetsenist Coen Janssen (Epica), drummer Mike Heller (Fear Factory), blaasinstrumentalist Kifu Mitsuhashi en zanger Archie Wilson. Het wordt al snel duidelijk dat men goed heeft gekeken naar verschillende collega's uit de metal en hardrock. Zo doen Hours, Way Out en Vanguard een beetje denken aan Five Finger Death Punch en liggen de gitaarsolo's op onder meer Lucky Star (met vocale bijdrage van Elize Ryd) en Innocent in het verlengde van Dragonforce. Daarnaast lijken WTTP en Bringing Me Down tekstueel op het werk van Nickelback. Voor de teksten hoef je overigens sowieso niet bij Amahiru te zijn. Hoewel ze – vooral in de refreinen – heel aanstekelijk klinken, is het een beetje een gevalletje dertien in een dozijn. Je blijft de volledige speelduur geboeid door de Japanse invloeden en de gitaarkunsten van Leclercq en Saki. In Ninja No Tamashi komt dit perfect samen. Er wordt rustig geopend met Japanse snaarinstrumenten en de Shakuhachi (Japans blaasinstrument) van Mitsuhashi, waarna er een heus solofestijn losbarst. Waves toont een rustigere kant van de groep, waarin metal met bluesrock wordt gecombineerd. Afsluiters Bringing Me Down en Zombi dienen als bonustracks. De reden waarom eerstgenoemde er nogmaals opstaat, ontgaat me een beetje; misschien omdat de reeds overleden Sean Reinert (Æon Spoke) erop drumt? Het verschil tussen de twee versies is bijna niet hoorbaar, dus dit had best het origineel kunnen zijn. Zombi is dan weer een cover van een nummer uit de film Dawn of the Dead (1978). Amahiru heeft potentie, en het debuut zit instrumentaal sterk in elkaar, maar op het gebied van tekst en eigenheid valt nog terrein te winnen.

Miami Murder
(MEUSRECORDS/DARKHAN MUSIC)
#synthwave #videogames #jarentachtig

Morten Bergeton Iversen bewijst maar weer eens dat je mensen beter niet in hokjes kunt plaatsen. De Noor is vooral bekend als gitarist van de blackmetalband Mayhem waarin hij onder de artiestenaam Teloch door het leven gaat. Met dit soloproject komt Bergeton met iets totaal anders op de proppen: een synthwave-album. Op Miami Murder weet hij je met goed in het gehoor liggende beats, een jaren tachtig geluid en duistere, onheilspellende klanken mee te nemen naar zijn futuristische retrowereld. Bij Lambo, bijvoorbeeld, heb je het gevoel dat je met een Lamborghini over de 16-bit snelweg van Bergetons versie van Miami scheurt. Bij The Demon krijg je dan weer het idee dat je in het laatste level van een uitdagende videogame bent beland. Zelf trekt de Noor ook een parallel tussen zijn muziek en dit interactieve entertainmentmedium. Zo zou Miami Murder volgens hem niet misstaan op de soundtrack van games als Hotline Miami. Dat is niet onterecht, want de nummers weten de sfeer van deze shoot 'em up (een subgenre van schietspellen) goed te vatten. In Depeche Load en Fort Apache Marina komt sterk naar voren dat Bergeton en games inderdaad niet vreemd van elkaar zijn. Hoewel zijn werk compleet origineel is, zijn er kleine elementen van klassieke Japanse titels als Castlevania (Konami) en Metroid (Nintendo) hoorbaar in de composities. Het is niet zo dat je een gamer moet zijn om het te kunnen waarderen. Een fantasierijke luisteraar hoort al snel dat Miami Murder van begin tot eind een verhaal vertelt, een verhaal waarnaar je – dankzij de muzikaliteit van Bergeton – meerdere keren wilt luisteren.

Both Sides Of Midnight
(AOR HEAVEN)
#AOR #sterkezang #REOSpeedwagon

East Temple Avenue is een idee uit de koker van Australiër Darren Phillips. In 2018 benaderde hij bassist Dennis Butabi Borg (Cruzh), gitarist Philip Lindstrand (Find Me, Arkado), drummer Herman Furin (Work of Art), zanger Robbie LaBlanc (Find Me, Blanc Faces) en producer Dan Skeed (Urban Stone) met het idee om een studioband op te richten. Het resultaat van deze samenwerking is debuutalbum Both Sides Of Midnight. Om maar met de deur in huis te vallen: de muziek is net zo zoet als een glas limoncello. Huilende gitaren, harmonische zangrefreinen, een bombastische productie en liefdesteksten zijn de ingrediënten van dit muzikale drankje. Een typisch AOR-album dus. Wat Both Sides Of Midnight boven de middenmoot laat uitsteken, is de zang van LaBlanc. In opener Mountain maakt de zanger meteen duidelijk dat hij dit album makkelijk kan dragen. De beste man heeft een zeer aangename stem en laat ook nog even horen dat hij flink de hoogte in kan. Muzikaal zijn er veel overeenkomsten te vinden met REO Speedwagon. Vooral in When I'm With You, The End Of Me And You en Don't Make Believe komt dit sterk naar voren. Bij het laatstgenoemde nummer denk je in het begin heel even dat je naar een alternatieve versie van Speedwagons I Don't Want To Lose You zit te luisteren. Het enige wat een beetje ontbreekt is een power ballad. De akoestische afsluiter Where Love Is komt nog het dichtst in de buurt, maar op zo'n soort plaat wil je toch minstens één bombastische power ballad horen. Springen je vullingen er niet uit bij een zoetsappig AOR-album, dan is Both Sides Of Midnight van East Temple Avenue zeker de moeite waard.

Norchestrion: A Song For The End
(EIGEN BEHEER)
#progmetal #Griekenland #afwisselend

Soms heb je muziek waarvan je overduidelijk hoort dat het van hoge kwaliteit is. Dit wil alleen niet zeggen dat je er ook een persoonlijke connectie mee kan maken. In hoeverre heeft dat invloed op je oordeel? Dat is iets waar je – vooral als zelf respecterende recensent – heel serieus over moet nadenken. Norchestrion: A Song For The End van het Griekse Need is zo'n album. De gehele speelduur word je overladen met ijzersterke composities waarin de heren heel smaakvol wisselen van bombastisch naar ingetogen en omgekeerd. In al dit muzikale geweld gaan de thema's die de Grieken aansnijden niet verloren: het effect van kapitalisme op onze samenleving, de rol van hedendaagse technologie, de algehele manier waarop we met de wereld omgaan en hoe dit alles effect heeft op de mensheid. Deze onderwerpen druipen van iedere gezongen noot en sijpelen door alle gespeelde noten. Er zijn geen ego's in dit verhaal, want geen enkel lid van Need is bezig om zichzelf te presenteren als 'de man'. Elk instrument staat in dienst van de visie die met de wereld gedeeld moet worden. In het bijna negentien minuten durende Ananke komt dit perfect samen. Een neerslachtig begin brengt je met oriëntale geluiden, een kalme elektrische gitaar en een percussie ritme naar een andere dimensie. Vervolgens wordt er naadloos geschakeld tussen stevige metal en rustige stukken, waarbij je de hele tijd het idee hebt dat je naar iets unieks aan het luisteren bent. Die eigenheid is ook op (relatief) kortere tracks als Avia en Nemmortal sterk vertegenwoordigd. V.a.d.i.s. en Kinwind wijken af van deze stijl. Eerstgenoemde is een conversatie tussen twee vrouwelijke stemmen en tijdens dit gesprek vraag je jezelf constant af of het nu mensen of toch zeer geavanceerde machines betreft. In laatstgenoemde is de hoofdrol weggelegd voor een soort inheemse zang waarin een herhalende tekst met een spirituele ondertoon te horen is. Dat iemand geen connectie weet te maken met Norchestrion: A Song For The End is volledig te wijten aan de persoon zelf. Aan de muzikaliteit en creativiteit van Need ligt het in ieder geval niet.