iO171
ALTA REIGN
Mother's Day
(RAT PAK RECORDS)
#ratjetoe #hardrock #glammetal
Het idee voor Alta Reign ontstond zo'n dertig jaar geleden in een oefenruimte in Rockland, Massachusetts. Drummer Jeff Plate (Trans-Siberian Orchestra, ex-Savatage) wachtte al die jaren op het juiste moment om zijn hersenspinsels uit te brengen en dat moment brak afgelopen januari aan. Plate werkte hiervoor samen met toetsenist Jane Mangini (Trans-Siberian Orchestra) en een groep nieuwe artiesten zoals zangers Tommy Cook en Collin Holloway. Hoewel de productie uit 2021 komt, zijn de individuele muziekstukken een soort ratjetoe van hard rock (Shine, Witness), glammetal (Never Say Never, Thin Red Line) en AOR (Always, Immortal) uit de jaren tachtig met een snufje progressieve metal (Mother's Day, Escape) uit de jaren negentig. Mother's Day is zo'n gevalletje van twaalf ambachten en dertien ongelukken. Geen enkel genre komt goed tot zijn recht en dit is vooral te wijten aan de muzikale distantie tussen de bandleden. De ene instrumentalist is bezig met glammetal, de ander met progressieve metal en de zangers zijn op de AOR-tour. Toen ik zag dat er nog ruim twintig minuten op de teller stonden, zakte de moed me al in de schoenen. Mother's Day is een identiteitscrisis waar je je handen niet aan hoeft te branden.
ESCAPE
Fire In The Sky
(AOR HEAVEN)
#AOR #betergoedgejat #matigemix
Fire In The Sky is het derde album van het Britse Escape en dient naar eigen zeggen als comeback na een stilteperiode van zo'n dertig jaar. In plaats van met nieuw werk te komen, besloten de mannen om oud materiaal opnieuw uit te brengen. Hierbij is het goed om te weten dat alleen Lost And Found, Coming Home en Borderline ook echt van Escape zelf zijn. Meer dan de helft is afkomstig van gitarist Vince O'Regans soloalbums Temptation (vijf stuks) en Polymorphic Tragedy (een stuk). Blinded By A Lie en Walk On Water zijn ook geschreven door O'Regan, maar stonden oorspronkelijk op Spirit Of Man van Bob Catley. Volg je het nog een beetje? Het geeft overigens niks als dit niet het geval is, want het gezegde "beter goed gejat dan slecht bedacht" gaat hier niet op. Men had blijkbaar het rare idee om alleen de drums, bas en zang opnieuw op te nemen en daar vervolgens opgepoetste versies van de originele passages bij te zetten. De keuze om slechts bepaalde delen opnieuw in te spelen, doet flinke afbreuk aan het geheel. Het is nog het beste te omschrijven als een trui die aan de ene kant spiksplinternieuw is en aan de andere kant door matig naaiwerk bij elkaar wordt gehouden. Persoonlijk ben ik ook niet zo'n liefhebber van zanger Graham Beales. Zijn ietwat slome en zeurderige manier van zingen past niet bij de energie van de instrumentatie. Alleen in het negen minuten durende titelnummer Fire In The Sky is de hele band onderling gesynchroniseerd. Deze licht progressieve track neigt wat meer naar hardrock of lichte metal dan naar AOR en is het enige lichtpuntje van Escapes heropleving.
ROBBIE LABLANC
Double Trouble
(ESCAPE MUSIC)
#AOR #helegoedezanger #afwisselend #melodieus
De oplettende lezer heeft de naam Robbie LaBlanc waarschijnlijk al eerder voorbij zien komen in Oordeel. LaBlanc kwam op mijn persoonlijke radar na zijn zangwerk op Both Sides Of Midnight van East Temple Avenue (zie iO168). De Amerikaan liet daarop horen dat zijn stem heel goed in het AOR-genre past en op Double Trouble bewijst hij dit opnieuw. Met zijn heldere klankkleur – in combinatie met een sterke uithaal hier en daar – is die een genot om naar te luisteren. Een positieve verassing is de zeer afwisselende instrumentatie van gitarist/toetsenist Tommy Denander, basgitarist/percussionist Brian J Anthony en drummer Michael Lange. Start The Motor Running en Better Man, bijvoorbeeld, hebben een Foreigner smaakje en Just Say The Word lijkt op een ruige versie van een George Michael-nummer. Je zou het misschien niet zeggen, maar ook Saga lijkt een inspiratiebron te zijn. Het toetsenwerk in Only Human is bijna een een-op-eenherschepping van het introdeuntje in Don't Be Late (Chapter 2) en tijdens de breakdown in Temptation komt de gelijkenis met de Canadezen ook naar voren. Hoewel er genoeg afwisseling is, blijft de basis van elk nummer dezelfde: een radiovriendelijke lengte, aanstekelijk refrein en melodieus geluid. De AOR-clichés zijn tot op zekere hoogte aanwezig, maar het klinkt zo goed dat je die niet ineens hoort. Voodoo Woman, Temptation, Just Say The Word, Don't Do Love en Here Today, Gone Tomorrow zijn de klappers op Double Trouble. Deze creatieve uitspatting van Robbie LaBlanc is een absolute aanrader voor liefhebbers van AOR en melodieuze rock.