iO172
DEREV [TIP]
Leap Of Faith
(EIGEN BEHEER)
#EP #progrock #progmetal
Het plan voor wat uiteindelijk Derev werd, ontstond toen de Italiaans-Armeense gitarist Armando Bablanian en de Syrisch-Armeense drummer Michel Karakach elkaar op de middelbare school ontmoetten. De leefomstandigheden in het Midden-Oosten maakten het onmogelijk om hun muzikale dromen te realiseren, zodat ze hun project acht jaar lang in de ijskast moesten laten staan. Het was het wachten meer dan waard: debuut Leap Of Faith is een mooi visitekaartje geworden. Hoewel het hier niet om een conceptalbum gaat, is er wel een overkoepelend thema op de EP: onconventionele perspectieven en afwijken van de gevestigde orde. Het duidelijkste voorbeeld is Futile. Het nummer opent met de stem van Elon Musk die over de gevaren van kunstmatige intelligentie praat, waarna de drums en de zang van Adel Saflou (Ambrotype) het stokje overnemen. Turab, heel sfeervol ingeleid door opener Tunnel Vision, refereert dan weer aan de situatie in het Midden-Oosten. De uiterst sterke songteksten van Bablanian en Karakach zijn de grootste kracht van de plaat. In elk nummer voel je de noodzaak van de twee heren om een verhaal te vertellen en de warme, heldere stem van Saflou zorgt ervoor dat je elk woord meekrijgt. Met name zijn uitspraak van 'colours' en 'covered' in het refrein van Futile zorgen elke keer voor kippenvel. Dit alles wordt aangekleed met een combinatie van progressieve rock en metal waarbij het rockdeel een zeer sfeervol karakter heeft. Vooral op Delayed (een beetje Muse ten tijde van Origin of Symmetry) en Slipping Down Again (wat Blackfield-achtig) komt dit sterk naar voren. Derev levert met Leap Of Faith een ijzersterk debuut af dat nieuwsgierig maakt naar meer.
IAN PARRY'S ROCK EMPORIUM
Brute Force
(METAL MIND)
#metal #rock #jubileum
Ian Parry zit dit jaar veertig jaar in het vak en hij viert dit met de release van Brute Force. Parry wordt hierbij ondersteund door zijn Rock Emporium dat bestaat uit een hele collectie muzikanten zoals Barend Courbois (Blind Guardian), Kris Gildenlöw (Kayak), Timo Somers (ex-Delain) en Beth-Ami Heavenstone (Graham Bonnet Band). Instrumentaal is er genoeg te beleven: wat Whitesnake (Till The Day I Die) hier, een beetje Ozzy Osbourne (Brute Force) daar en er komt ook wat Yngwie Malmsteen (In Isolation, Darkest Secrets) langs. In Fairytale en Where Do We Go From Here is er wat ruimte voor rust, waarbij de akoestische gitaar de drijvende kracht is. Wat het voor mij verpest, is de zang van Parry. Elk nummer klinkt bijna exact hetzelfde en je hoort dezelfde 'maniertjes' constant terugkomen. Het doet me wat denken aan de vocale bijdrage van Tim Owens op Perpetual Flame van Malmsteen: leuk voor even, maar niet een heel album lang. En de cover (overigens een bonustrack) van One Vision? Het is een leuk eerbetoon, maar een het is bijna onmogelijk een nummer van Queen te coveren. Als je de zang van Ian Parry kunt waarderen, is Brute Force een leuk tussendoortje dankzij de krachtige instrumentatie.