iO178
RICK MILLER
Old Souls
(EIGEN BEHEER)
#boekmuziek #melancholisch #voortkabbelend
Rick Miller mag je met een gerust hart een productief muzikant noemen. Na Belief In The Machine en Unstuck In Time (zie iO164 en iO169) is Old Souls alweer het derde album in twee jaar tijd. De fluit, cello en viool zijn wederom van stal gehaald om de melancholische identiteit kracht bij te zetten. Ditmaal putte de Canadees een groot deel van zijn inspiratie uit (non)fictie, waarbij met name het fantastisch genre haar stempel op de muziek drukt. Guinevere is bijvoorbeeld gebaseerd op Alfred Tennysons verhalende gedichten over de legende van koning Arthur. Dankzij de combinatie van de viool en cello weet Miller in dit stuk een sfeer neer te zetten die nog het beste valt te omschrijven als luisteren naar een minstreel in een middeleeuwse taverne. The Red Sky (dat samen met instrumentale voorganger Virgin Rebirth technisch gezien één geheel vormt) en Lost Karma vallen ook in deze categorie. Hoewel alles prima in elkaar zit, weet Old Souls de aandacht moeilijk vast te houden. Er ontbreekt variatie. De noten zijn veelal lange, uitgerekte aaneenschakelingen en de zang is ietwat eenvormig door de lijzige toon die Miller constant aanhoudt. Hierdoor kabelt het, vooral in het middenstuk, allemaal maar wat voort. De sterkste momenten zijn te vinden in de langere nummers Time's Way en Don Quixote. Laatstgenoemde is, zoals je misschien al had verwacht, gebaseerd op het boek van Miguel de Cervantes. Zodra er de tijd wordt genomen voor meer muzikale variatie komen de verhalen en de beoogde sferen sterker naar voren. Old Souls is een klein, kwetsbaar album met een sterk begin, een voortkabbelend midden en een sterk einde. Het is iets te 'veilig' om de volle speeltijd boeiend te blijven, maar liefhebbers van Millers melancholische sfeer zullen hier zeker van genieten.